Grand Wino – nowy importer niemieckich win

Pierwszy producent kieruje nas do Palatynatu. Jak wskazuje nazwa mamy tutaj lekko musujące wino codzienne, mieszankę muskatellera, müller-thurgau i rieslinga. Jest przyjemnie owocowe i soczyste, pełne nut brzoskwiń, dojrzałych jabłek, dla też pomarańczowej skórki. W ustach z lekkim cukrem resztkowym, ale też dobrą kwasowością i soczystym finiszem. Nieskomplikowane, rzeczywiście codzienne, ale całkiem smaczne. Dobre (87/100).

Mamy tutaj róż ze spätburgundera i caberneta dorsa, z ponownie zaznaczonym cukrem resztkowym (ok. 8 g), ale też kwasowością na poziomie 6,7 g. Wybitnie tarasowe różowe wino, pełne malin, poziomek i truskawek, z lekko śmietankowym tłem. Cukier jest wyczuwalny, ale w zasadzie bardziej w postaci zaokrąglenia wina i dania mu większego ciężaru, niż poprzez odczuwanie słodyczy. Nie do końca jest to styl rosé, które osobiście preferuję, ale będzie się podobać osobom, które nie lubią zbyt „kwaśnych” win. Dobre (86/100).

Byłem trochę nieufny, bo tutaj wylądowaliśmy już przy winie półsłodkim, gdzie cukier resztkowy jest w okolicach 25 g. Jednak obok wyraźnie traminowego zapachu (przyprawy, gruszki, kwiaty) mamy też dużo nut cytrynowych i jabłkowych. Również w ustach bardzo żywe, przyprawowe i gruszkowe, ale co najważniejsze z mocną, kwaskową końcówką. Słodycz zupełnie nie męczy, a wino będzie świetne do tajskiej i indyjskiej kuchni. Dobre (88/100).

Koziorożec (Steinbock) to już wyższa linia producenta. W porównaniu do poprzednika wino jest trochę bardziej stonowane, jabłkowo-gruszkowe, ale też z wyraźnymi nutami pieprzu i przypraw. W ustach dość lekkie, z cytrynową kwasowością i ostrym, pieprznym finiszem. Nieźle wykonane, bardziej charakterne niż choćby typowe włoskie pinot grigio. Dobre (88/100).

To wspólny, biodynamiczny projekt trójki braci z miejscowości Niederkirschen – Jonasa, Lukasa i Philippa. Tutaj mamy spätburgundera, ale zrobionego „na biało”, bez maceracji i dojrzewającego 12 miesięcy na osadzie. Wino ma świetną energię, jest kwiatowe, brzoskwiniowe, ale też malinowe. W ustach z niezłą koncentracją, dobrą soczystością, lekką słodyczą i mocnym, kwaskowym wykończeniem. Całość apetyczna, smaczna, zbalansowana. Bardzo dobre (90/100).

Wyraźnie naturalizujący kupaż muskatellera i weissburgundera. Ma dobrą kwasowość, mocne nuty liczi, przypraw i ziół. Na podniebieniu lekko kwiatowe, z nie najwyższą kwasowością, ale nadrabiającej owocowym wypełnienie i ciekawym, lekko orzechowym i marcepanowym finiszem. Dobre+ (88/100).

Stefan Bietighöfer to kolejny z biodynamików w ofercie Grand Wino. Tutaj mamy jego sauvignon dojrzewające częściowo w beczkach, na osadzie. Świetne wino, w którym użycie dębu dało temu lekkiemu zwykle szczepowi więcej masy oraz nuty woskowe i maślane. Do tego mamy tutaj biały pieprz, czerwone jabłka, ale też cytrynową skórkę. Wino jest bardzo eleganckie, ale też pełne życia i świeżości. Naprawdę świetna kompozycja. Bardzo dobre+ (91/100).

Pierwszy w serii czysty riesling to wino swoim charakterem przypominające raczej mieneralne pozycje z Nahe czy Rheingau, niż zwykle mocno owocowe wina z Palatynatu. Tmczasem tutaj mamy rasową kwasowość, stalowy szkielet i surową, cytrynową owocowość. Wino dla fanów bardziej purystycznego stylu rieslinga (ja się do nich zaliczam). Bardzo dobre (90/100).

Opuszczamy Palatynat i przeskakujemy do Wirtembergii, najmniej poznanego przez mnie winiarskiego regionu Niemiec. To wino pochodzi od kolejnego rodzeństwa, tym razem aż czterech sióstr: Cathrin, Desiree, Beatrice i Amelii. Mamy tutaj wino zupełnie inne od poprzednika, z większym ekstraktem, lekko kremowym ciałem, nutami gruszek i brzoskwiń. Nad tym wszystkim zaś unosi się wyraźny powiem mineralności i wysoka, jabłkowa kwasowość. Wino pokazujące jeszcze inne, mocniej owocowe oblicze rieslinga. Bardzo dobre+ (91/100).

Odmiana trollingen to nic innego, niż znana z Alto Adige schiava, dająca zwykle wina lekkie, kwaskowe, pełne owocu. Tu mamy tego doskonały przykład, pełen wiśniowo-poziomkowej owocowości, lekkiej struktury, z soczystym, leśnym finiszem. Podawajcie je lekko schłodzone i cieszcie się nieskrępowaną energią tego wina. Bardzo dobre+ (91/100).

To wino ma zdaniem Petera pokazywać najbardziej czyste oblicze rieslinga, stąd fermentacja jest spontaniczna, wino nie jest też filtrowane, ani klarowane. W nosie mamy lekką redkukcję, akcenty dymne, trochę orzechów. Na podniebieniu skórkę cytryny, trochę pigwy, ale też kamienny chłód i krystaliczną mineralność. Dużo w tym winie elegancji, ale też chyba warto poczekać jeszcze 2-3 lata, bo całość wydaje się trochę zamknięta. Bardzo dobre+ (91/100).

Mamy tutaj biodynamicznego, pomarańczowego gewütrzaminera. Od dawna powtarzam, że aromatyczne odmiany świetnie nadają się do macerowanych win. Dłuższy kontakt ze skórkami podbija bowiem ich aromatyczność. Tutaj mamy wyraźne przyprawy, liczi, dużo pieprzu i ziół. W ustach wino ma też mirabelkowy owoc, ładną koncentrację i lekko taniczny finisz. Niezłe, ale też dość drogie. Bardzo dobre (90/100).

Bardzo elegancki, jedwabisty pinot z powabnymi nutami wiśni i czereśni, podszytych świeżymi ziołami. Pięknie owocowy, w wyrazie lekki, ale to wcale nie znaczy, że mało skoncentrowany. Nasycenia jest tutaj dużo, ale po prostu owocowość jest tak pierwszorzędna, że wino wydaje się wręcz eteryczne, bardzo powietrzne. Duża jakość w świetnej cenie. Bardzo dobre+ (91/100).

To merlot w podobnie owocowym stylu, choć oczywiście odmiana dała wino o większej koncentracji i wyraźnie ciemniejszym, głębszym owocu. Znajdziemy w nim sporo wiśni, śliwek, czarnych porzeczek, ale też ziemistość i trochę akcentów leśnej ściółki. Dominuje owoc, co mi osobiście się podoba, bo nie jestem fanem mocnych, beczkowych merlotów. Dobre+ (88/100).